მეტყვის მნათობი: დაივიწყე ხალხი ხმაური, შენც ნახე ჩემი უხილავი, თეთრი ბაღები. ნუ აგამღერებს ეს ქალაქი, ეს ეშმაური, ჩემს სხივნარებში სხვა ამბორით დაიდაღები. აი, ამ ქუჩით გამომყევი, […]
რკალიდან: მე – სარკეში დუელს ერთმანეთს ვპირდებოდით ბოროტ მინაში, როგორც ლურჯ გედის მოტრფიალე ფარშავანგები. აი, ცბიერად აქანდაკდა ის ჩემს წინაშე, თითქოს მაშინებს საზიზღარი მისი ფანდები. […]
საოცნებოა ქუთაისი საფირონ ქარში, ქალაქის სახე უცნაურობს მრავალ პირბადით და იზმორება აღტაცებულ ნისლის სიზმარში, სანამ გრიგალი ითარეშებს ავარულ ნადით, და ჩემი ცქერა ანთებული უცხო კვალებით ვით […]
მას ვუცქეროდი, როგორც ნახატმა არ გაუღიმა ჩემს ობოლ წუთებს. ვინ არის იგი: ლაურა, ვატმან, რად მერიდება ჟამს ნასათუთებს. მხოლოდ შევეხო შემთხვევით კაბას, ან გამსჭვირვალე, სპეტაკ სახელოს. […]
ოფელია თქვენში დავეძებ მარტოობის გამკურნავ ძალას, ძვირფასო ქვებო, შეიყვარეთ ჩემი თვალები და თუ მივენდე თქვენს ბრწყინვალე ერთგულ ამალას, თქვენი პირბადით თვით ქვეყანას დავემალები. დაისის ლალი გამოვსტაცო […]
ჭიქის სასახლე – ნაოცნები ავი ჰაშიშით, კარებში სდგანან ქიმერები სასტიკ მცველებათ. ფირუზ კიბეზე მე ავდივარ ნამალევ შიშით, ნუ თუ მე ვინმე საყვარელი მომეშველება? სარკის მინიდან […]
რად სხვანაირობს შენი ცქერა და რად მაწვალებს? გული, პირბადით დაბინდული, მე მენავსება; იდუმალ თრთოლვით მე ვუცქერი შენს ცისფერ თვალებს, – მაშინებს მუდამ საკვირველი მათი მსგავსება. და […]
