საოცნებოა ქუთაისი საფირონ ქარში,
ქალაქის სახე უცნაურობს მრავალ პირბადით
და იზმორება აღტაცებულ ნისლის სიზმარში,
სანამ გრიგალი ითარეშებს ავარულ ნადით,
და ჩემი ცქერა ანთებული უცხო კვალებით
ვით ცისარტყელას რაგინდრაფერ ლანდებს ემონა,
მტვერის რაშებზე მიქროლავენ ამორძალები –
თვით კორდელია, ჯიოკონდა და დეზდემონა…
სწრაფად გაჩნდება თეთრ ჰაერში თეთრი მდინარე,
და წყლის ქალები მიჰკივიან, ვით ფერიები.
იმათ გაჰფანტავს ავი ქარი – მტვერმომფინარე
და ისევ მტვერის ამაყობენ რუხი მთიები.
ბევრი მგოსანი მეჩვენება დამსხვრეულ მტვერში,
როგორც მიმინოს ათამაშებს ყორანს ედგარი
და განრისხებულ, აჩრდილებით სავსე ეთერში
გაურბის ვერლენს არტურ რემბო დაუდეგარი!
ქარის სფინკსები ეხლებიან ერთმანეთს მწარეთ!
ქარის სფინკსები აშენებენ კოშკებს წუთიერს.
როგორც გიჟები იძახიან: ვერ შევაფარეთ
ქვეყანას თავი – გაუმარჯოს უფსკრულებს ხმიერს!
ნაცრისფერ ცეცხლში ბუმბერაზობს იწვის ქალაქი!
ვით სალომეა საფირონი მოცეკვავს ქარი.
გაჩდება ცაზე სამართებლით თეთრი დალაქი,
დაედევნება რუხ ჰამლეტებს ავი მუქარით.
უცბათ გადირბენს – თმაგაშლილი – ძველ სასაფლაოს,
და ჰქმნის ქიმერებს – თვალწარმტაცი, ჯავარიანი,
რომ ეს სამყარო დაუბრუნოს მომხიბლავ ქაოსს,
მკაცრად უარყოფს სინამდვილეს ქარი ფრთიანი.
ისევ კანკალებს გრიგალიდან ლალის დაისი,
ლალის დაისში აჩრდილები წარსულს სტირიან.
მხოლოდ ქარის დროს შევიყვარე მე ქუთაისი,
ქარის მინაში ეს ქალაქი სხვანაირია!
3 ოქტომბერი, 1917 წ.
ვალერიან გაფრინდაშვილი
