ნიკო ლორთქიფანიძე (მოგონება) არიან ადამიანები, რომელთა დავიწყება შეუძლებელია. ულმობელია ადამიანის მეხსიერება. იგი ხშირად მტანჯველია და მაწამებელი; ზოგჯერაც ჯალათივით უწყალო და სასტიკი. მაგრამ იგი სიამის მომგვრელიც […]
ქუთაისში დავაპირე წასვლა. მომენატრა ჩემი მოხუცებული დედა, მისი ნახვა, მისი ალერსით გათბობა. მომინდა ჩემს მშობლიურ ქალაქში გავლა. გავლა ისევ იმ ადგილებში, სადაც ჩემი ყრმობა გავატარე, სადაც […]
მინდა მოვიგონო ქუთაისის წარსული, განსაკუთრებით ის წლები, როცა იქ მწველი ლიტერატურული ბრძოლები მიმდინარეობდა. ეს ქალაქი, რომელსაც, მგონი, აღარც კი ვახსოვარ, ჩემს მეხსიერებაში ისევ ცოცხლობს იმ თავისებურებით, […]
ეს ბავშვი პოეტი „ცისფერ ყანწელთა“ შორის ყვალაზე უნცროსი ძმა იყო, „ძმა ბენიამინი“, როგორც მას ჩვენ ვუწოდებდით. მთელი მისი ბავშვური არსება პოეზიით იყო გაბრწყინვებული, გასხივოსნებული. ცხოვრების ყოველ […]
ერთ დღეს მივიღე ორი დეპეშა – ორივე თბილისიდან. პირველი დეპეშა იყო გამოგზავნილი გიორგი ლეონიძის მიერ შემდეგი შინაარსის: „23 ნოემბერს, გიორგიბას, ქორწილს ვიხდი. ჩამოდი. გოგლ“. მეორე დეპეშას […]
I ეს შესანიშნავი ტრადიცია დიდი ხანია, რაც საქართველოში დამკვიდრდა. ირაკლი აბაშიძემ კი 1967 წელს განაცხადა, რომ „პოეზიის დღე“ რუსთაველიდან იწყებაო და გაზეთს „პოეზიის დღეს“, „პოეზიის დღე […]
ყველაზე დიდი ამაგი ჩემს აღზრდაში ბაბუას მიუძღვის. ის სასულიერო წოდების კაცი იყო და ჩვენი გვარი სოფელ ლაშიადან გადმოსახლებულა სოფელ ძუკნურში. ბაბუა გელათში ყოფილა მნათედ და იქ […]
ძნელია წერო იმაზე, რაც შენს ცხოვრებაში ოდესღაც ყველაზე უფრო ძვირფასი იყო, რაც სამუდამოდ გაქრა, მაგრამ მეხსიერებამ შეინახა როგორც საუნჯე ყველასგან დაფარული, საიდუმლოდ გადანახული. უდიადეს მძერწავს – […]
ოცდა ერთი წელი იყო. ქუთაისში ვიყავი. დილით რაღაც საქმეზე ქალაქში გავედი. ჩემს საყვარელ ბულვარში გავიარე. მაშინ ბლომად მყავდნენ სიჭაბუკის მეგობრები მშობლიურ ქალაქში. ვის არ შევხვდი, ვინ […]
