მიდიან წლები ბეგემოტივით, გადაჯაჭვულნი გრძელ ქარავანში; წარსულმა ბევრი შხამი დასტოვა და უფრო მეტი ფიქრი რევანშის. ათასი წელი კიდევ გადირბენს და მილიარდი თავი გახმება, დრო გამოიცვლის ლამაზ […]
ბევრი არ დამრჩა ოქრო და ფარჩა, არც დიდებული სახლი ქებული. ჩემი ნაღვაწი მიწაზე არ სჩანს, ვკვდები ნახევრად დავიწყებული. ან რა მინდოდა, აქ რომ მოვედი თითქოს მოღვაწე, […]
ვიყავ შენებრი ანაშენები, ყველგან შემქონდა ცეცხლი მშვენების. დავტოვე ქვეყნად მხოლოდ ნაცარი, დამიდგა ღამე უზარმაზარი. მწარე კვნესით დავმარხე იმედები ხვალისა, სიცოცხლეში რა ვნახე ან რამ წამახალისა. […]
ათი შვილი გამოვზარდე, მიუძღვენი ჩემ ქვეყანას, ჭირი ბევრი გამოვცადე, ბოლოს მიწაც დამეყარა. მაგ სოფელი სიზმარია თვალწარმტაცი მატყუარა, მასში ბევრი სიმწარეა, რამაც ჩემ გულს გადუარა […]
მას უყვარდა საქართველო, როგორც თავის სახლი, რაინდობით სასახელო, გულკეთილი ხალხით, მშვენიერი წინანდალი და ალაზნის ველი, თან ამბები წინანდელი მრავალტანჯულ ერის. დიდი იყო გატაცება ამ […]
ჩვენ ვაშენებდით დიდ პირამიდებს და უდაბნოებს ვქმნიდით ქალაქად. ჩვენ ცხარე ცრემლს და შეურაცხოფას თქვენ არ აგდებდით გროშად, არაფრად. არ გვქონდა სწავლა, თავისუფლება, ტანჯვით მიჰქროდა ჩვენი დღეები; […]
