როგორც ქიმერა მოევლინა პოეტს ქალაქი და სკრიპკებივით წკრიალებენ დიდი ქუჩები. ორ ქუჩის შუა ცა გაიპო მზით განალაქი – ტრამვაი მიდის იმ უფსკრულში დაუყუჩები. ეძებს პოეტი […]
თქვენი ცხოვრების დაივიწყეთ მცირე ნაკადი. მოგევლინებათ ოკეანე გაბაწრულ გემით. ამშვენებს თეატრს დაისების დიდი პლაკატი, როგორც ყოველთვის, რეჟისურა დღეს არის ჩემი. მაღალი ფარდის ჟრუანტელი სამარადისო. ელის […]
ავ კალიგულამ ცხენს კონსულის მისცა წოდება. ვაძლევ ქიმერებს მე – პოეტი აზნაურობას. ვაძლევ ყალბ სიგელს თვით გომბეშოს – თუ მეცოდება. სიამით ვუსმენ ვასსალების ბნელ ხმაურობას. […]
დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის მე – საიქიოს მთვარით ნაბური. და მომენატრა ცის უფრო კარგის მზე ოქროსფერი და უდაბური. მაგრამ დილის და შუადღის ალებს ღონემიხდილი მე […]
დღეს მუცელმოგვი საფირონი – როგორ ქიმერა, ოქროს სცენიდან გაფითრებულ პარტერს ამონებს, ის ერთი წუთით წარმოიდგენს თავს ცრუ იმერად, მიესალმება ლორნეტიან ლოტრეამონებს. ლოჟებში ჩადგმულ ნავებიდან იცქირებიან […]
როგორც ჰამლეტი, წარმოდგენას თვითონ განაგებს ლურჯი საღამო – შავ ლორნეტით მოხეტიალე. ის თავის კუკლებს კაфეებში დააბანაკებს და ბალაგანის დაიწყება ჩქარი ტრიალი. ჩვენ, პოეტები, რუხ ქუჩებში […]
ჰამლეტს არ ერგო ოფელია მეც არ მერგება და მაინც ვეტრფი მოჩვენებას ზმანებულს ყალბათ. მე მისი სახე ოცნებაში ჩამენერგება. საიქიოში ჩვენ შევხვდებით ერთმანეთს ალბათ. მე მისთვის […]
