მიდიან წლები ბეგემოტივით
გადაჯაჭვულნი გრძელ ქარავანში.
წარსულმა ბევრი შხამი დასტოვა
და უფრო მეტი ფიქრი რევანშის.
ათასი წელი კიდევ გადირბენს
და მილიარდი თავი გახმება.
ზეცის სივრცეზე რა მოსპობს ღრუბელს,
ჰაერში მეხიც არახრახდება.
ვინ გადაურჩეს წარღვნის გრიგალებს,
ოკეანეთა წამლეკავ ტალღებს,
როცა სიმართლე დაიგრიალებს,
ძლევით შეარღვევს მსოფლიოს თაღებს.
და ითქმის სიტყვა ყრუთ გასაგონი,
დეე სიმართლე ყველას ესმოდეს:
მოკვდა დროები ასარგადონის,
როდესაც მონებს ცეცხლში ისროდენ.
ძველი დროება არ მობრუნდება,
თუმც იმედები წაყვა მრავალის,
დღეს გაიმარჯვეს მშრომელთ გუნდებმა,
მათ მზე უღიმის ამომავალი.
მიდიან წლები უდაბნოებით,
მიდიან, კვალი მიწას აჩნდება,
ხალხს ვერ დააფრთხობს წვიმა ნოემბრის,
მას სჯერა ქვეყნის არიჟრაჟების.
