ვაგონი ცხენებით. ხუთი გუსარი. აწყურისაკენ. აპრილი. 1918 წელი გაცოცხლდა შენი უცნაურობა, გადაქცეულო მარჯნების ხვავად; და რჩება ჩვენი მოგზაურობა სიკვდილის დღისთვის შესანახავად. ჰფანტავდა კვამლსა მატარებელი, აყვავებული […]
ნიკო ლორთქიფანიძეს ხარ მოელვარე ვით სატევარი, ემორჩილები მზეს და იადონს, მომეცი ნება, როგორც მწევარი, ლექსი გაჩუქო ბუნებით ბატონს. გაგიძნელდება ქვეყნის დანდობა, მაგრამ ხარ მუდამ კეთილშობილი. […]
ფრაგმენტი „ტრიპტიხი“-დან ტრიოლეტი II თვით ჰანიბალიც ისურვებდა შენსა ხასობას, და კართაგენში წაგიყვანდა სასიყვარულოთ!.. იქ შენთვის მთვარე დაიწყებდა ცივ ალმასობას; თვით ჰანიბალიც ისურვებდა შენსა ხასობას! შენ […]
და ისევ ღამე, ისევ წვიმა ფეხის ხმაურით; ვერ გადურჩები შემოდგომის მე ნაკლულ დღეებს! და მაწანწალა ჩემი სული – ნათრევი ყურით – კიდევ გამოცდის შეყვარების მწარე სიცხეებს. […]
„თეთრი წიგნი“-დან მუნჯ მოგონებით დავიტირე ჩვენი წარსული, ჯვარი დავუსვი ყმაწვილობის თავხედ გიჟობას; ჯერ ახალგაზრდა… და, უდროოთ ხანში შესული – ტანჯვით ვამშვენებ ჩემი ყრმობის ფერმკრთალ დღეობას. […]
სონეტი ეთერის ქალებს თოთხმეტ სტრიქონში მოქცეულა ჩემი შაირი, მარმარ სიტყვების გამოკვეთა სულს ეცნაურა, მაგრამ არ მიყვარს ყრუ სონეტი რაგინდნაირი, – პეტრარკას ხელით მსურს ავხაზო თეთრი […]
სიკვდილის შიშით გულზე მესო სევდის მარწუხი. ჩემი იღბალი მიმზადებდა საფლავს მატლიანს; შენ უცქეროდი ჩემსა ტანჯვას, მაგრამ არ წუხდი, თითქოს ეს ბედი გახარებდა – სახე მადლიანს, ჩემი […]
ისევ ბავშვობა მაგონდება სათუთი, ნაზი, ზამთრის მხატვრობა ჩემი ფანჯრის ვიწრო მინაზე, – ამბროლაური, დიდი ეზო, დიდი ცაცხვები და სათამაშოთ არჩეული ფერადი ქვები. როგორ მიყვარდა […]
