„თეთრი წიგნი“-დან მუნჯ მოგონებით დავიტირე ჩვენი წარსული, ჯვარი დავუსვი ყმაწვილობის თავხედ გიჟობას; ჯერ ახალგაზრდა… და, უდროოთ ხანში შესული – ტანჯვით ვამშვენებ ჩემი ყრმობის ფერმკრთალ დღეობას. […]
სონეტი ეთერის ქალებს თოთხმეტ სტრიქონში მოქცეულა ჩემი შაირი, მარმარ სიტყვების გამოკვეთა სულს ეცნაურა, მაგრამ არ მიყვარს ყრუ სონეტი რაგინდნაირი, – პეტრარკას ხელით მსურს ავხაზო თეთრი […]
სიკვდილის შიშით გულზე მესო სევდის მარწუხი. ჩემი იღბალი მიმზადებდა საფლავს მატლიანს; შენ უცქეროდი ჩემსა ტანჯვას, მაგრამ არ წუხდი, თითქოს ეს ბედი გახარებდა – სახე მადლიანს, ჩემი […]
ისევ ბავშვობა მაგონდება სათუთი, ნაზი, ზამთრის მხატვრობა ჩემი ფანჯრის ვიწრო მინაზე, – ამბროლაური, დიდი ეზო, დიდი ცაცხვები და სათამაშოთ არჩეული ფერადი ქვები. როგორ მიყვარდა […]
პატარა გოგო, პატარა ქალი, თვალებციმციმავ, მემახსოვრები, ჩვენი იმედი და მომავალი, ლამაზი, კარგი, ლაღი ცხოვრების. პატარა ქალო, სწავლისთვის გაქებ, ტკბილი ოჯახის ნაზო მშვენებავ, ნაფლეთი კაბა, ეგ სიღატაკე […]
წიგნიდან: Notre Dame პაოლო იაშვილს მთვარის ლანდები კრთიან ხეებზე – თეთრათ ნაქარგი; შენ ნუღარ სტირი წარსულ დღეებზე, დამშვიდდი, კარგი. ისეთი ღრმაა და წმინდა ზეცა […]
მუდამ ერთათ ვართ განუყრელათ, დაუცილებლათ, – საბრალო მუნჯო, ჩემო ლანდო, მორთულო თალხით; ჩემი აქ ყოფნა გაგიხდება შენც სანანებლათ: აქ არვინ ხარობს ჩემ შეხვედრით და ჩემი ნახვით. […]
დღეს ისევ ისე შენში სცოცხლობს ძველი თამარი – ჩემი თამარი, რომ მიყვარდა ოდესღაც, წინათ. წარსული ტრფობის ისევ ათრობს გულს მუჯამარი; დღეს ისევ ისე შენში სცოცხლობს ძველი […]
დღეს განვიცადეთ ღვთაებრივი დანაკარგისი. ვფიქრობ, პრინცესა უბედური, რომ სიზმარშია, ამა სეფექალთ შემოევლო შავად არშია: მომკვდარა პანი, მეოცნებე ღამის მარკიზი! ქრება გლოვილში ორეულად ორი ნარგიზი. მწუხარე […]
