უსაყვარლესო მგოსანო,
უმორჩილესად გთხოვთ, თქვენს პატივცემულ ჟურნალ `ლეილა~-ში მოათავსოთ (თუ შესაძლებლათ სცნობთ) შემდეგი ლექსი:
ჶგო ვი ამო
მაშრიყის მზეო, ო, ლეილა, საღვთო ტრფიალით
შენს სადღეგრძელოს ვსვამ მგოსნურათ ოქროს ფიალით.
წითელი ღვინო მოთილისმობს გიჟურათ მჩქეფე,
კვნესის მუტრიბი, ზეიმია, მეფე ვარ, მეფე!
მოდი, ქალწულო, ანიშატე დღესასწაული,
საწაული ხარ, მაშრიყელო, მზის სასწაული.
სიტურფით გახდი თვით ხელმწიფა გვირგვინოსანი,
მე სიყვარულით შევიქენი შენი მგოსანი!
ხოტბა-შაირით აღგავლინე ქებათ-ქებამდე,
ახ, დავითვერი, დავითვერი დავიწყებამდე!
აბა, იგემე, რა ტკბილია ვაზის მტევანი,
გინდა, გავფრინდეთ, გველოდება სხივთა სევანი.
ცის ეთერისკენ სადაფული გზატკეცილია,
წამოდი მალე, წავიყვანოთ თან ცეცილია.
ვიშ ღამის მთიებთ, მოციალე ვარსკვლავთ მალხაზებს…
ო, როგორ მინდა, ვკოცნო მანგის ნატერფალ ხაზებს!
იქ ვერ მოგვწვდება ჩვენ სიკვდილი დღეთ მაკვეცელი,
ჩვენთვის იქნება იქ უმანკო მზის სარეცელი…
მზესთან მე შენით ჩემი სული მსურს, დავიამო,
მითქვამს და გეტყვი: ო, ლეილავ, ჶგო ვი ამო!
შალვა კარმელი
დაცულია იოსებ გრიშაშვილის ბიბლიოთეკა-მუზეუმში
