მის დამჭკნარ სახეს ვიღაც ხუმარა მუდამ პარცავდა. კალთა მოხეული სმოკინგით და ფეხშიშველი ნაშუაღამევს დადიოდა ყავახანებში. კრძალვით და სიცივით მოკუნტული შეაღებდა კარებს და დამნაშავესავით გაჩერდებოდა კუთხეში. ჩირაღდნებიან სუფრებზე ქეიფობდნენ სტუმრები.
გაპარცულ სახეზე ნაოჭები გასწორებოდა; სუფრისკენ მიმართული მოწყენილი თვალები გაღიმდებოდა. იგრძნობდა თავს ისიც მოქეიფედ. ნელ-ნელა მიუახლოვდებოდა სუფრას და თვალებ მიბნედილი იტყოდა ლექსს ღვინოზე, ბრილიანტებზე, სიცილზე. რომელიმე ზარხოში მიაწოდებდა ღვინის ნაჟურს და უგალსტუხო წვეული დალევდა ზიარებასავით.
სუფრიდან სუფრასთან გადადიოდა.
ვინმეს უხერხული სიცილით შეკრთებოდა, სმოკინგის მოხეულ კალთას ხელით დაფარავდა, მოიკუნტებოდა. დანაოჭდებოდა გაპარცული სახე, ამღვრეული სახე მოიწყენდა და კანკალით გამოვიდოდა მხიარულ ყავახანიდან.
გათენებამდი დაბორგავდა მკვდარ ქუჩებში.
უყვარდა ფილაქანზე ჯდომა და ოცნება. ფიქრობდა მარმარილოზე, სასახლეებზე. ხშირათ სტიროდა რომელიმე ფარნის ქვეშ.
– რათ სწუხართ, ბატონო? – ჰკითხა ერთხელ გულჩვილმა მგზავრმა.
– ბატონო ჩემო, ინდოეთის დედოფალი მიყვარს, – უპასუხა და აქვითინდა უფრო მწრეთ.
გათენებისას ჩამოიძინებდა ქალაქის ბაღში სკამზე და საღამომდი ამხიარულებდა გამვლელ ბავშვებს მისი უკალთო სმოკინგი.
ჩაიწერა ცირკში.
