გალაკტიონ ტაბიძეს
фრაგმენტი
ერთი ოცნების, ერთი გვარის ვართ ტყუპის ცალი,
ერთად ლპებიან ჩვენ მამების კუბოს ფიცარი,
ორპირის ფშნების ერთად ვწოვეთ ჩვენ უჟმურები
და ლექსებითაც ერთმანეთს არ დავემდურებით…
გაუყოფელი დაგვრჩა ეზო, სახლი და კარი,
რიონის ტალღათ დაგვედევნა სიტყვა ანკარა,
ერთია ჩვენი სამუდამო ხაშმის ემბაზი,
ლექსი ქართული გაიმართა ორპირის ხაზით.
მესმის ყანებში გადამბული გრძელი ნადური,
მოაქვს დელიჟანს კრენდილები და `ნაკადული~,
მოიმღერიან შარა გზაზე ჩალანდარები
და შიშველ ფეხებს აქ ეკალიც არ ეკარება.
მე შემიყვარდა სამუდამოთ ჩვენი ორპირი,
შენ გაბრმავებდა ბავშობიდან მარტო დაფნარი,
მღერის გომბეშო გაუმშრალი და ოქროპირი,
ჩვენი სიმღერაც ამ ორკესტრის ხმაა დამდნარი.
ეხლაც ზუიან ხვილიფებში მშიერი მგლები
და ამ ტალახში ჩაეფლობა იხტიოზავრი,
დაჟანგებულან იქ თოხები, ჩვენი ნამგლები
და მოხსნეს, ალბად, სამრეკლოდან მწივანა ზარი.
და მოღუნული აცხობს საკურთხს აქ ორი დედა,
რომელსაც ცრემლი მარტო ერთი თუ დააკურთხებს,
კიდევ კარგია, თუ მოყვარემ ვინმემ ჩაბედა,
თუ კიდევ შერჩენ მეზობლები დაწყევლილ კუთხეს..
ტიციან ტაბიძე
