სანდრო ცირეკიძეს
დავიწყებული ძველი ფონები
და ნანგრევები დიდ ციხეების:
ჩვენი დიდება მოსაგონები,
ფართო ჩრდილები ცაცხვის ხეების.
შედიხარ ჩუმად, გრილი ტაძარი…
მოთაფლისფერო სახე მამების;
და საცეცხლურში ცოტა ნაცარი
და შავი ხატი წმინდა სამების.
ნიშანი ბედის – კარზე ნალები,
სახურავები დახავსებული
და ღვთისმშობელის მოგრძო თვალები
უმანკო სევდით ამოვსებული.