1
აჰა, საღამოც აშრიალდა მშვიდი და სათნო!
სცხრება ნელ-ნელა ელვარება ზაფხულის დღისა;
გაფანტულ ღრუბლებს მზე სხივებით სივრცეში ადნობს,
და ბუტბუტებენ დაბურვილი ფოთლები ხისა.
კიდევ წუთი და აინთება ცაში ვესპერო,
დაიტვირთება ვარსკვლავების მტევნებით ღამე, –
თითქოს მას სურდეს სიმაღლიდან მიწას ეფეროს
და ადამიანს მოაფინოს ზეცის სიამე!
ამაღლდი, სულო, შეუერთდი შენც ამ სამყაროს!
დაჰგმე წუთიერ და წარმავალ გრძნობათა ზრახვა, –
რომ ეზიარო ჰარმონიის უძირო წყაროს,
რომ ჰპოვო სიბრძნე იმ ფოთოლშიც, ხეზე რომ გახმა!
2
საღამოვდება. მზე შორდება იისფერ თაღებს,
სხივებს – თავთავებს დამწიფებულს – მიწაზე აცვენს.
ზღვა სუნთქავს ნელა, აშრიალებს აქა-იქ ტალღებს
და დაღლილ მნათობს თავის ცისფერ მკლავებში აწვენს.
კიდევ ადრეა ვარსკვლავების აელვარება,
მხოლოდ ხანდახან გაიქროლებს თოლია ცაზე.
ნუ შფოთავ, გულო, დაივიწყე ეგ ჭმუნვარება
და შენც ამღერდი მარადიულ ტალღების ხმაზე!