შენს აყვავებას ვესწრები კიდევ,
კიდევ ვუცქერი გაზაფხულს შენსას,
მაგრამ სანამდე ბედი გაგვყრიდეს,
სანამ რტოები ყვავილს დაყრიდეს,
მინდა სიმღერა ლექსებად მკიდეს,
შენდამი ტრფობის გულში ნაშენსა!
ბავშვობიდანვე, როცა არტახებს
მთრთოლვარე ხელით ახსნიდა დედა,
თვალებს ვაპყრობდი შენს ზეცის თაღებს
და თუ სიმღერა გულის კარს აღებს –
ოქროს სიტყვებად ის დაალაგებს,
გაჩენის დღიდან რაც დამებედა.
რა ვქნა, რა რიგად, როგორ ჰანგებად
გადაგაფრქვიო ეს ტრფიალება!
შენთან წარსული არ მეკარგება,
რადგან დედის რძეთ მაქვს შენარგები,
შენი ბუნება ტურფად ნაგები,
შენი მთვარის და მზის ელვარება,
ჩემი ბავშვობა, დავაჟკაცება,
ხელში პირველი პურის ნატეხი,
პირველი რწმენა და გატაცება,
ცხოვრების გზაზე მწარე დაცემა,
ლექსით პირველი დაბარბაცება
და სიყვარულის პირველი მეხი!
მაგრამ დღეს სხვა ხარ, ჩემო ქალაქო,
და შენი სახეც გამოიცვალა!
გააფხულების ტურფა ალაგო,
შენ სხვა ცხოვრება უნდა ააგო,
რომ მომავლისთვის გახდე სავარგო,
რომ საქართველოს გადიქცე თვალად!
მე შენი ცქერით ვარ ბედნიერი
და აღტაცებით გული მევსება,
რომ გაქრა ძილი შენი ხნიერი,
რომ გაქვს ახალი სახის იერი
და მშენებლობის ბგერა ძლიერი
ჩემს ფიქრს და გრძნობას ეალერსება!
და როცა წლები დამათოვს თმაზე
და ვერცხლის სიმებს უხვად გააბამს,
მე მოგონება მომგვრის სინაზეს
და შვილიშვილებს ჩემს ძველ ბინაზე
ვუამბობ წარსულ შენს სილამაზეს,
როგორც შორეულ და ზღაპრულ ამბავს.