იქ, სადაც ზანტად იკლაკნება მთვლემარე განგი,
ყვითელ პაგოდას დამღერიან ჩუმი პლანები;
ფაკირი სახეს იჩუქურთმებს ვერცხლის კალმებით;
უცხო მხატვრობას გაკვირვებით უმზერს ნიანგი.
შეშლილ წმინდანმა აქ მთვარისთვის ააწყო ჰანგი:
სურს, დაატყვეოს და ცბიერათ მიესალმება;
როს გაექცევა – ატირდება, გაიალმება;
ქარვის თითებში გაიელვებს სწრაფლ ბუმერანგი.
სფინქსის მთქნარებას გამოიწვევს მისი გოდება.
მაღალ პაგოდას ისევ-ისე მიეძინება;
ცხელი ლაჟვარდი აინგრევა ზურმუხტ მინებათ.
ფარაონებზე ოცნებობენ თეთრი ლოდები;
და თუ აჩქარდა შორს უდაბნო ბედუინებით, –
ჰქრება ფაკირი: ის არავის არ ელოდება.