უხილავ ხელმა წაშალა
ვარსკვლავნი თანდათანობით;
თინათინს ფარავს თავშალი,
შინ მივა ნელი გალობით.
სდუმან ავლაბრის სახლები;
გამკრთალდა მთვარეც გვიანი;
მას არვინ არ ეახლება,
ბრუნდება ნათელ მზიანი.
არსენას ცხენის ჭენება
კიდევ მოისმის შორიდან;
როცა მზე ჩაესვენება,
ამბავი მოვა გორიდან.
„ატლასის ფარჩა ნაქარგი
მინდა, გშვენოდეს კაბათა;
თუ შენ არსენა დაჰკარგე –
ატარე მისსა ამბათა.
ასაოხრებლათ წავსულვარ
მსუქან, ფაშვიან ვაჭართა;
ავ თვალით არ დავნავსულვარ,
არ ვდარდობ, რაც დამემართა!
ბორკილის სისხლის დაღები
მალამოთ მომირჩენია,
და ციხის ბნელი თაღები
არსენას ტყვილათ ელიან.
გულს მიდევს შენი ბაღდადი;
გორიდან მცხეთას ვაპირებ;
თუ ვიქენ ისევ ნაღდათა,
ბოდბისხევს გავინაპირებ.
თუ სასიკვდილოთ დავიჭერ,
თუ ჩემი მკლავი წახთესა,
წითელ კვერცხს ვეღარ დავიჭერ,
ჩემი სიზმარიც ახთესა“.
თინათინ კაბას აჩქარებს
არსენას გასახარათა;
მთვარესაც კი არ აკარებს
ჰქარგავს, დამღერის წყნარადა.
არ დარდობს; სჯერა ვეფხობა
გულ მკერდის, ფართე მხრებისა!
არსენა არ დაემხობა,
არა აქვს რიდი მტრებისა;
მაგრამ რა ნისლით მოცულა
მუხათ გვერდისა ჭალები!
თინათინ ჩუმათ ლოცულობს,
სტირიან ფართე თვალები.
მკლავებზე დაეყვინთება,
სიზმარსაც ნახავს მწარესა;
ხედავს – სანთლები ინთება
აკლდება შუქი მთვარესა;
მოაქვთ მცხეთისა მხარიდან
ყაჩაღებს შავნაბდიანებს
მკვდარი არსენა მხარითა,
შორი გზით დანაგვიანებს.
წვერები სისხლით დასვრია,
და ვეღარ აღებს თვალებსა;
გულში ხანჯალი ასვია,
აქცევს სისხლისა ღვარებსა;
მისი ულვაში გრეხილი
ბაღდადით დაუხურიათ;
და ხმალი გადატეხილი
ვაჭარსა მოაქვს ურიას.
თინათინ წამოვარდება,
ადგება წარმატებული;
ხედავს, რომ მტკვარი შავდება,
და მოდის ადიდებული;
ამბობს: „სიზმარი ტიალი
ტყუილად არ გამლანდებია!“
ორი მხედარი გვიანი
შორი გზით გამოჩნდებიან.
ალაყაფს მოადგებიან
ჩაბალახებით ბურვილნი;
თინათინს ეუბნებიან:
„გვახრჩობს სიცხე და წყურვილი.
მოვსულვართ შავი ცნობითა,
გზა დიდი გაგვიარია;
კუჭატნლის ვერაგობითა
ჩვენი არსენა მკვდარია.“
ამბობენ: „შენი ბაღდადით
ჭრილობა დაუფარეთო,
და ძველი ქართლის ადათით
მიწასა მივაბართო.
არსენას ნაანდერძები
სურვილი შევასრულეთო;
დავკალით დიდი ვერძები
მშიერნი დავაპურეთო.
გვთხოვა გვეამბო საჩქაროთ:
„ბედი ამიხთა მტერათო!
წითელი კაბა ატარე
არსენას მოსაგონათო.“
არ დასწვა ჩემზე სანთელი.
არც ცრემლი ღვარო ცხელიო;
აქაც კარგი ვიყავი
იქაც ნათელსა ველიო!“