ქვრივ ოთახებში მაშინებს ღამე მკვდარი სიჩუმის შავ გარინდებით.
უბედურება ტრიალებს სახლში და მემუქრება მხუთავ ბინდებით,
უძილო ღამით, მარტოობაში ყურებთან უკრავს დაფ-დაირები…
მოდის ვიღაცა ორკუზიანი და წამჩურჩულებს: – „ გადაირევი“…
„გადაირევი“ – ყვირიან ხმები, და ამ ძახილში სული გადახმა.
მე გადავსწყვიტე ჭკუის საზღვარი, გადავიარე ჭკუას გადაღმა…
„მოკვდები ღამით- მეძახის ქარი – შეგხვდება ზარით შენ ხვალ ტაძარი“
ბრმა ბედის ხელი მოსჩანს კედელზე და მაგონდება მე ვალტასარი.
აბორგებული გადავალ ქუჩად, რო გავიქარვო გულთა-ურვანი.
მე ისე ვსეტყვავ ფიქრთა წეროებს, ვით დამარცხებულ მტერს ყრუ-მურვანი…
შენაჩვენები დავდივარ ღამით. რისხვით მექადის ყრუსართულები.
„გადაირევი“ – სისინებს ქარი . . . „გადაირევი“ – სტვენს მავთულები.
ნ. მიწიშვილი
