ქუჩაზე
ერთი არია მეუცნაურა,
ჭიანურებზე რომ ეწვალება,
მას ატირებენ მუდამ არღნები
და მაშინ ძაღლებს უყვართ წვალება.
ამტვრიანებულ ფანჩატურებში
მათი ფლიტები და ფისტონები
რომ ეძხიან გრიზეტკებს ვალსში
და უხდებიან ამაყ ტოლებად.
ო, ტავერნები გახუნებული,
ღვინის და სვიის რომ ანთებს სურნელს,
ოი, სოფელში კვირადღეები
აღრიალებენ როცა რიტურნელს.
უსინათლო რომ მღერის ფაგოტზე,
ხელებს რომ ადებს სადაც არ უნდა.
ძაღლი რო თეფშით გაირინდება,
ათასში ერთხელ თუ გახმაურდა.
მოხეტიალე გიტარისტები,
ძონძებში მორცხვად ხელს რომ ივლებენ,
და ხმა ჩახლეჩილ კაფეშანტანში,
მაგიდებთან რომ მას აწივლებენ.
და პაგანინი ფანტასტიური
შუაღამისას ანკესზე სწრაფად,
გრძნეულებაში რიტმს წამოაგებს
და გადაისვრის ღვთიურ მიზრაფად.
ატაცებულმა ძველ ბრწყინვალებით
ისევ აანთო მზით მოგროვილი
და ძველ ფრაზაში გამოაქანა,
არაბესკები მოოქროვილი.
თარგმანი გიორგი ლეონიძის
გაზეთი „საქართველო“, 1918, 4 მარტი, №48