ძაღლური კბენით გაირბინა მზემ ეკვატორი.
ელექტროს შუქი შეეჯიბრა ქალაქში მთვარეს.
ცეცხლის თვალებით ბრაზიანი მოჰქრის მატორი.
ყავახანიდან დაიღვარა სიმები თარის.
მთვარეულ ცეკვას იქ აყვება ასული ქარის.
უნაზეს ვეფხით, – მე ვკანკალებ – თითქოს ნატორი.
ჩემთვის საშველი ტრფიალიდან აღარსად არის
და ძირს ვეშვები ვით დაჭრილი გლადიატორი.
ახ! ის უთუოდ სალომეა მთვარით ვნებული,
შვიდ სახურავზე შიშველ ფეხით აცეკვებული. –
მეფის ასული იუდეის, ჰეროდიადის!
საჩუქარს ელის ტეტრარქიდან თეთრ სიშმაგეში.
ავი მხევალი დღეს მსხვერპლია გრძნობის დიადის.
იოქანაანს მძაფრად უკბენს წითელ ბაგეში!