თუ გინახავთ
დათვის ნეკი,
იმ სიგრძეა
ჩემი ლეკვი.
ჯერ ოთახში, შემდეგ ბაღში
დადის, დადის
კუდ აბზეკით.
ბუზს შეხედა, გაინაბა,
დამიხია ჩითის კაბა,
გულ მოსულმა გადაყლაპა
მზა მურაბა
ერთი კილო;
რა ლეკვია,
რა ლეკვია,
ლეკვია თუ ცირკის სპილო!
კედლის მღებავს
შეუყეფავს,
უკბენს კატას,
როცა ნებავს,
ახლა
დახრა
სკამის ფეხი,
არ მასვენებს ეს უკმეხი,
დაგაყარე თავზე მეხი.
და სულ ვდარდობ – ამ ავყიამ
იქნებ სჭამა დუთმა ნესვი,
იქნებ მამას დაუხია
გუშინ
დაწერილი
ლექსი.
ანდა კიდევ უკეთესი,
გადაყლაპა დიდი ნემსი.
ვერც სკოლაში დავისვენე,
ეს ჭინკა რომ გავიხსენე,
შინ მოველ და
მეცა ელდა,
თურმე ბზიკმა
დამიკბინა
ჩემი ფინა
პაწაწკინა,
ჩვენი ბაღის
იმ კუთხეში,
სადაც ცხოვრობს ლოკოკინა!
ვარ მთელი დღე მგლოვიარე,
ექიმები მოვიარე,
გამოვართვი აფთიაკარს
ეს მალამო თაფლის ფერი,
ვუცვლი წამალს, ვაჭმევ შაქარს,
არ აკლია არაფერი…
ოღონდ სიცხე გამონელდეს
და უყიდი ცისფერ ლენტებს,
ერთი ყელზე გამოვაბა,
ერთი ფეხზე გამოვაბა,
ერთი ყურზე გამოვაბა,
ერთი კუდზე გამოვაბა,
ქვეშ დაუგო ჩემი კაბა,
გავახურო დიდი ტაფა,
მოუდუღო ის მურაბა,
მას რომ უნდა… ისევ ჰქონდეს
დასახრავად სკამის ფეხი,
აღარც ვეტყვი არასოდეს
„დაგაყარე თავზე მეხი“.
