მებადური თავის ბებერ ცოლით
ლურჯ ზღვის პირად, ბინადრობდენ მარტო
ძველი ფაცხა იყო მათი ბინა
სამ ათი და კიდევ სამი წელი.
თევზაობდა მებადური ბადით
მისი ცოლი თავის საქსოვს რთავდა.
გადისროლა მებადურმა ბადე
ძველი სელი მოსდებოდა ბადეს.
გადაშალა მან მეორედ ბადე
ზღვის ბალახი მოსდებოდა ბადეს,
მესამედ რომ გადისროლა ბადე,
მოაცურა ბადემ ერთი თევზი.
ის მდაბიო თევზი როდი იყო,
ოქროს თევზი, აზრიალდა თევზი
კაცის ენით შეევედრა მოხუცს.
„დამაბრუნე ისევ ზღვაში, ბერო,
თავის დახსნას დაგიფასებ ძვირად“.
შეეშინდა მოხუცს, თევზაობდა
სამ ათი და კიდევ სამი წელი,
არ სმენია საუბარი თევზის
გადაუშვა ოქროს თევზი ზღვაში,
თბილი სიტყვაც გაატანა საგძლად:
„ღმერთი იყოს შენი შემწე, თევზო!
მე არ მინდა თავსახსნელი შენი,
წადი შენთვის, შეცურავდი ზღვაში,
ვრცელი არე იყოს შენი ბინა“.
დაუბრუნდა მებადური მოხუცს
და უამბო სასწაული დიდი.
მე დღეს მყავდა დაჭერილი თევზი,
ოქროს თევზი…