ათი გრიალა წელიწადია,
რაც ლექსებისთვის გავწირეთ თავი,
და იმ გრიალით ისევ მწადია
ვიქნეთ მედგარი და გამბედავი.
ვიყავით მარად მოერთბაშენი
და დაშორება ახლაც ძნელია,
გავტყდით აშკარად, გუშინ ნაშენი
დღევანდელისთვის უკვე ძველია.
რა დაგვმართია: სიტყვები რკინის
გადაქცეულა აყალო მიწად,
უკუღმართია, როდესაც ჟინით
ისევ დანგრეულ ღობეებს ვიცავთ.
სიტყვა მართალი გულმოდგინებით
ვთქვათ და ეს სიტყვა დიდ ხანს დარჩება,
რა ჰყავს ბადალი, როცა ზვინები
ჩამწკრივდებიან ოქროს არჩვებად.
როდესაც მაღალ ქარხნის მილიდან,
იფეთქებს გუნდი შავი შაშვების,
როდესაც გახვალ ხალხში დილიდან
და დაგხვდებიან გზაში ბავშვები.
მდინარეების ყოველი წვეთი
გადაიქცევა წკრიალა შუქად,
და ჩვენს დღეებში არასდროს ერთი
დღეც არ ჩაივლის ხალხისთვის უქმად.
ჩადგება ალბათ გულის წიაღში
კმაყოფილება ოქროს ტბორებად _
თუ მოხდა დამპალ ყარაიაში68
ციების კოღოს ჩამოშორება.
სიტყვა მართალი ვთქვათ ერთმანეთში,
მდაბიო თქმაში ხშირად ზანტებმა;
რაა ბადალი, როცა სვანეთში
მატარებელი ატორტმანდება.
როცა კახეთის დაზვირთულ ზვარებს
ვეღარ აუვა ჭურჭელი გლეხის
როცა გახედავ ლიახვის მხარეს
ნაღდი ნაყოფით დატვირთულ ხეხილს.
სიტყვა მართალი გაჩაღდა ვხედავ
და მღერის ჩემში ხმა უტკბილესი;
რაა ბადალი, როდესაც მცხეთას
მიაბჯენს სახლებს ჩვენი ტფილისი.
როცა მადნებით გამჯდარ მიწაში
ცივი წერაქვი დაიორთქლება;
ან და დადნები ლექსის კინძვაში,
როცა გაშალეს ჩერო ფოთლებმა.
დღეს ჩვენში ხმალი ქარქაშში ჩასვეს,
გადიგრიალა ბოლომდის ომმა,
და ხედავს თვალი მომავალს სავსეს,
რომელსაც სარდლად მიუძღვის შრომა.
პაოლო იაშვილი
25 მარტი, 1929