როცა გაფითრდა და დადუმდა, იმავე დღიდან
აღფრთოვანებულ სიტყვებს ჰკვეთდა ხმა დაკარგული
თვალთა ისარი, – წამწამების უდაბურ ტყიდან
სულს მიწყალებდა, საცდურ ტანჯვით განმიპო გული.
და მის სახეზე სხივფინარე ბრწყინვალე შუქი
როცა აენთო, – გარდა სინაზის
რომ გულში დამრჩეს ის მიზეზი და მწარე წუთი
მას არ უყვარდი მე კი მიყვარდა.