ნესტის, გვიმრის და თქეშის უდაბნოს
და შმორის ნისლში მძინარე ფართობს,
სადაც ფუტკარი არის უთაფლო,
ვერ ხარობს წყარო, ვერც ვარდი ვარდობს.
სადაც წურბელს და დათენთილ უნასს
თბილ ტბორებში აქვთ ბინა საერთო;
სადაც ყვავილებს ციება ღუნავს,
ბულბულს არ ძალუძს ეშხით გაერთოს.
ცხენი ვერ აპობს აზელილ ტლაპოს,
მდუღარე საპონს ჰგავს ტბორზე ტბორი;
სადაც რიონის გაშლილ კალაპოტს
დახრჩობილივით მოჰყვება მორი.
სად სიხარული არის საბრალო
და ტკბილი სიტყვაც თითქოს შურია,
სახე ყვითელი და მოზაფრანო
და თითქოს გულიც მოხარშულია.
ჩამოაშორეს, ჩამოაცილეს
ეს სასიკვდილო ნისლების ფარდა,
და ახლა ხალხი გაინაწილებს
აფერადებულ დაბლობის ფარდაგს.
ვხედავ დასახლდა პირველი გლეხი
და ცას შეჰხარის პირველი კვამლი,
ვხედავ სხივებში შეხიზნულ ხეხილს,
მესმის ყივილი კოლხიდის მამლის…
სალამი შენდა, პირველად ვინც რომ
ამოაშენა თბილი აგური,
და დაივიწყე ის ყრუ და ვიწრო
სოფლის ადათი მამაპაპური.
დასტოვე ზემო ოდიშის წყარო,
ან რაჭულ კერის თბილი ღადარი,
ახალ კოლხიდის მიწაზე ხარობ,
ვით მოქალაქე და ბინადარი.
მზე და სამშობლო გაწვდიან საშველს,
შენ კოღოები ვეღარ დაგღლიან,
ფორთოხლის სუნი უდის შენს ბავშვებს
და შენი ეზოც ოქროს ბაღია.
შენ მარტო არ ხარ, იცი აშკარად
აგებენ ჭიშკრებს, ჭიშკრებს აღებენ:
და მოსულები ახალ ლაშქარად
შენს მეზობლობას იტრაბახებენ.