გამოსასვლელი დღე არი,
უქმე დღე არი მზიანი,
ეზოში ერთი ხე არი,
მწვანედ გაუდის ბზრიალი.
ტოტები დაუღერია,
დაუფანტია ჩრდილები,
გარშემო დაიმღერიან
პატარა ქალიშვილები.
თორმეტი ამხანაგიდან
ერთი თინაა გართული,
ხის ქვეშ დაიდგა მაგიდა
სულ სხივებ გადახლართული.
ნეტა რას გაუტაცნია
ასეთის ციებ-ცხელებით,
ცისფერი კაბა აცვია,
ცისფერი ფეხსაცმელები.
ზეცას გახედა, ცის გარდა
ხეების ტოტებს გახედა,
პატარა ჩიტი ნისკარტა
ფოთლების ჭიშკარს აღებდა.
ფოთოლი მწვანე გროვიდან
მზეს ოქროებად დაეწვა,
ფოთოლი ძირს წამოვიდა
და მაგიდაზე დაეცა.
შეკრთა პატარა კალამი,
საწერად მიეჩქარება,
და ფიქრი დაუღალავი
ფურცელს მოედო პწკარებად.
თინამ იფიქრა, იგონა,
ქაღალდი სულ გადასერა,
და უცბად პირველ სტრიქონად
`ჩვენი სტალინი~ დასწერა:
`ჩვენი სტალინი~
ვინ არის, რომ სიმართლით
და სიმაგრით წინ არი,
სიხარულის სინათლით
ანთებული ვინ არი,
ვის სიტყვას შეჰხარიან
დაჩაგრული ერები;
ვის ქებაში არიან
ჩვენი პიონერები;
ვისაც დროშა წითელი ცამდე აქვს ატანილი,
ვაჟკაცობის მზიდველი, გმირთა გმირი სტალინი!
ჩვენი ქვეყნის კედელი
და სიმაგრე ვინ არი,
ერთგულისთვის კეთილი,
მტრისთვის გაუცინარი.
ვისთვის გაუფანტიათ
ახალი სიმღერები,
ვის სახეს შენატრიან
ჩვენი პიონერები;
ვისაც დროშა მართალი ცამდე აქვს ატანილი
და სამშობლოს სარდალი – გმირთა გმირი სტალინი!