დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის
მე – საიქიოს მთვარით ნაბური.
და მომენატრა ცის უფრო კარგის
მზე ოქროსფერი და უდაბური.
მაგრამ დილის და შუადღის ალებს
ღონემიხდილი მე ძლივს ავიტან.
ელეაზარი – სული კანკალებს –
დაბრუნებული ცივ საფლავიდან.
მე მზის წყურვილი ვერ მოვიკალი.
არ ვესალმები მზის სხივებს განა?
და უცბად ჩნდება როგორც გრიგალი
უცხო დაისის фატა-მორგანა.
ათრთოლებული დაისი არის
ელიზიური ნაცნობ ლანდების.
და აქვითინდენ სიმები ქნარის
და ჰქრიან ქარნი სარაბანდების.
გადავვარდები როგორც ჯამბაზი
დაისში თავით – ღვთისგან ქებული.
და ვით პეპელა იწვის ლამპაზე –
მე დავიწვები გაბრწყინებული.
1 დეკემბერი, 1920 წელი