პატარა გოგო, პატარა ქალი, თვალებციმციმავ, მემახსოვრები, ჩვენი იმედი და მომავალი, ლამაზი, კარგი, ლაღი ცხოვრების. პატარა ქალო, სწავლისთვის გაქებ, ტკბილი ოჯახის ნაზო მშვენებავ, ნაფლეთი კაბა, ეგ სიღატაკე […]
წიგნიდან: Notre Dame პაოლო იაშვილს მთვარის ლანდები კრთიან ხეებზე – თეთრათ ნაქარგი; შენ ნუღარ სტირი წარსულ დღეებზე, დამშვიდდი, კარგი. ისეთი ღრმაა და წმინდა ზეცა […]
მუდამ ერთათ ვართ განუყრელათ, დაუცილებლათ, – საბრალო მუნჯო, ჩემო ლანდო, მორთულო თალხით; ჩემი აქ ყოფნა გაგიხდება შენც სანანებლათ: აქ არვინ ხარობს ჩემ შეხვედრით და ჩემი ნახვით. […]
დღეს ისევ ისე შენში სცოცხლობს ძველი თამარი – ჩემი თამარი, რომ მიყვარდა ოდესღაც, წინათ. წარსული ტრფობის ისევ ათრობს გულს მუჯამარი; დღეს ისევ ისე შენში სცოცხლობს ძველი […]
დღეს განვიცადეთ ღვთაებრივი დანაკარგისი. ვფიქრობ, პრინცესა უბედური, რომ სიზმარშია, ამა სეფექალთ შემოევლო შავად არშია: მომკვდარა პანი, მეოცნებე ღამის მარკიზი! ქრება გლოვილში ორეულად ორი ნარგიზი. მწუხარე […]
შენი მუსიკა ცეცხლით მთვრალია. ქარის ფუგებით სულს განიბანდი. შენთან: სიცოცხლე, მზე, იტალია, მეფე, კავური და გარიბალდი. სამ კუბოს ცქერდი ცრემლში თრობილად, გლოვის ზარს ღამეს რომ არეკიებს […]
ეს როდის იყო, ნეტავი როდის. მგონი ვიყავი ათი წლის ბავშვი, როცა ტრფიალი პირველად მოდის და ცნაურდება ქვეყანა თავში. ის ლურჯი კაბით გამოდიოდა, როგორც ეთერში კვირული […]
1. პოეტი მეფე, პოეტი ბავშვი, გამიყოლიე დაბინდულ გზაზე. მე მკლავი მქონდა შენს სურნელ მკლავში. ვფიქრობდი ჩუმად: ვინ იცის – რაზე! ხეებს ჩაექრო მთვარე ბურთული, მე კვლავ […]
მეტყვის მნათობი: დაივიწყე ხალხი ხმაური, შენც ნახე ჩემი უხილავი, თეთრი ბაღები. ნუ აგამღერებს ეს ქალაქი, ეს ეშმაური, ჩემს სხივნარებში სხვა ამბორით დაიდაღები. აი, ამ ქუჩით გამომყევი, […]
