დიდხანს ვიყავი ბოგემა სარკის მე – საიქიოს მთვარით ნაბური. და მომენატრა ცის უფრო კარგის მზე ოქროსფერი და უდაბური. მაგრამ დილის და შუადღის ალებს ღონემიხდილი მე […]
დღეს მუცელმოგვი საფირონი – როგორ ქიმერა, ოქროს სცენიდან გაფითრებულ პარტერს ამონებს, ის ერთი წუთით წარმოიდგენს თავს ცრუ იმერად, მიესალმება ლორნეტიან ლოტრეამონებს. ლოჟებში ჩადგმულ ნავებიდან იცქირებიან […]
როგორც ჰამლეტი, წარმოდგენას თვითონ განაგებს ლურჯი საღამო – შავ ლორნეტით მოხეტიალე. ის თავის კუკლებს კაфეებში დააბანაკებს და ბალაგანის დაიწყება ჩქარი ტრიალი. ჩვენ, პოეტები, რუხ ქუჩებში […]
ჰამლეტს არ ერგო ოფელია მეც არ მერგება და მაინც ვეტრფი მოჩვენებას ზმანებულს ყალბათ. მე მისი სახე ოცნებაში ჩამენერგება. საიქიოში ჩვენ შევხვდებით ერთმანეთს ალბათ. მე მისთვის […]
სამარცხვინოა პოეტისთვის სხვა კარიერა გარდა თვითმკვლელობის. არა მსურს ვიყო ვიკტორ ჰიუგო ან აკაკი. მე მირჩევნია, დავიღუპო – როგორც ბოგემა. სამარცხვინოა პოეტისთვის სხვა კარიერა გარდა სიგიჟის. არა […]
პაოლო იაშვილი ტიციან ტაბიძე სანდრო შანშიაშვილი გიორგი ლეონიძე ნინოწმინდა… პალატები მეფეთა… გალავანში – ჯამი აქაფებული, შენი სახე რისთვის შემომეფეთა, ხატი იყავ – ვეფხვი დაქალებული… საზანდარმა […]
მე შენ გეძახი, პატივცემულო ამხანაგო, შთამომავლობა! როს გაქვავებულ, დღევანდელ მძლეში ხელებს აურევ, ჩვენი ცხოვრების რომ გაიგო გზა საცნაური, ჩვენი ცხოვრების რომ გაიგო აურ-ზაური, იქნებ იკითხო შენ […]
