ექსპრომტი მარუნია აღნიაშვილს ვაჟა-ფშაველას ლექსი ხარ მყინვარზე ჩამომდინარი, ოქროს მუხების ფესვი ხარ თერგის ნაპირზე მძინარი, ჩვენი სიწმინდის წესი ხარ, თან მორცხვი და უჩინარი, ნესტანზე უკეთესი […]
ნესტის, გვიმრის და თქეშის უდაბნოს და შმორის ნისლში მძინარე ფართობს, სადაც ფუტკარი არის უთაფლო, ვერ ხარობს წყარო, ვერც ვარდი ვარდობს. სადაც წურბელს და დათენთილ უნასს […]
როგორ გაძლებდა ჭკუადმყოფელი ამ თოვლის მტვერში; ჯერ არ მინახავს ჩემი სოფელი მე დეკემბერში. სიცივე როდი გაკარებია ჩემ ბავშურ სხეულს; რა ამბავია, რა ქარებია სოფელში წრეულს! […]
პატარა ღრუბელს, დარჩენილს მარტოდ, მისდევს სილაზე მსუბუქი ჩრდილი და მთელი არე სუფთა და ფართო სუნთქავს დამტკბარი მზითა და დილით. და თითქოს წამით, წვეთად ქცეული, ზეცა და […]
ხედავ სამყაროს და ყოველი ფერი და ნივთი შემოდის შენში და ჰპოულობს საკუთარ სახელს. წამოწექ ზღვასთან, დაისვენე, იგრძენ და მიხვდი, რომ ერთის წუთით სასწაული შენ მაინც ნახე! […]
მოვიდა ჩუმად თვალებ დახრილი, ვაზის ფურცლებით აბურდულ თმებში. მთვარე სურნელად იყო დაღვრილი, ირმის ყვირილი ისმოდა მთებში. მე დავინახე როგორ სიფრთხილით ჩამოუარა ვენახის ზვარებს, როგორ აავსო […]
აინთო ისევ გული ფოსფორი, დასკდნენ ხალისით ცხელი ძარღვები, რომ სხვა სიტყვები – მეტაფორები მოასკდნენ ფურცლებს აღრფთოვანებით. გაირღვა, გაწყდა წრე მეწამული. და თუ – გვესმოდა ჩვენ […]
აივანის წინ, ჭიხვინებს რაში, გამოდის ვაჟი, და იმის მზერას კიდევ გონია, თუ ფანჯარაში მაღალ კოშკიდან პირიმზე ზვერავს; ვისრამიანის ზღაპრათ ელვარებს მას, რაც სანუკველ ანდერძათ დარჩა, რომ […]
