Я позабылъ твой образ милый…
…Ах, я помню каждый миг!
Нѣтъ, не сможетъ и могила
Затемнить во мнѣ твой ликъ…
ველი საჩქაროთ სიმფონიას, ოჰ, რა რიგ ველი!! დოუკარი ერთი, თუ ძმა ხარ.
დაუვიწყარო, საყვარელო ძმაო, მეგობარო ჭიჭიკო! რა რიგ დამნაშავე ვარ შენთან, რომ ამდენ ხანს არ გიპასუხე. შენი წერილი გაგრიდან ქუთაისს გამოეგზავნა ფოსტას, რადგანაც აგერ თვეზე მეტია, რაც აქა ვართ ყველა. მას აქეთ სულ ვფიქრობდი: დღეს მივწერ, დღეს მივწერ… აწი არ მომივა ეს. დავიწყე წერა და ათასი ჩვენება თვალთ წინ მიდგება „вихрь видѣнიй“…
Открываю безсонные взоры
И на небо луну вывожу…
შენი მთვარე, შენი ოთახი… Глупой сказке я не верю, თვარა რაა? ამ საღამოს, ახლა, ვრეკავ შენთან, ვაღებ კარს… все какъ было, только… ხომ შეგიძლია, წარმოიდგინო всесильной волею мечты? ვზივართ, შენი სტოლი, თუთუნი: ბრიუსოვის пламя факеловъ кружится, длится пляска саламандры… ან ვერლენის: Воспоминание, воспоминание, чего ты хочешь отъ меня…
შემოდის აკაკი и суетный вѣтеръ жизни (и мечты) ведетъ насъ куда–то.
Вся эта жизнь…
Все миновалось, но я знаю, твердо вѣрю, что Вы гдѣ то играете симфонიю. გახსოვს, რომ მითხარი რიონის სტანციაზე (какъ призрачно–знакомо): წარსულს ჩვენ ვუკრავთ, ვუკრავთო.
როგორ გადმოგცე, როგორ გითხრა, რა მინდა _ როდესაც სიტყვით კი არა _ გულს მაწვება რაღაცა გამოუთქმელი _ მოტივივით, როგორც ქარი, როგორც მუსიკა.
Плачетъ зеркало.
Зала пуста,
И смычков замарают
удары… (Сюлли–Прюд.)
№863 Универс. библ. ნახე უსათუოთ. Сюлли–Прюдом. Избр. стих. стр. 87. Мольба. пер. Чюминой.
რომ წავიკითხე, შენი მეგონა, ისე მივეჩვიე შენ თარგმანს.
ნახე Сюлли–ს ლექსი сходство (32 стр.). პირვ. თარგმ. ბალმონტის თარგ. რა მშვენიერია, ან читатель (პირვ. ლექსი)
Отъ пѣсенъ отделить себя я не умѣю,
Ихъ нѣжной красоты невольно не стеревъ,
И, чтобъ ихъ не убить, я высказать не смѣю
Съ душою слившийся таинственный напѣвъ.
ან 21 стр. Здѣсь на землѣ _ თარგ. ბალმონტისა.
Здѣсь, на землѣ, въ томительной пустынѣ,
Надъ дружбой, над любовью плачутъ страстно,
Въ моихъ мечтахъ _ они, какъ двѣ богини,
Всегда смѣются тихо, ясно.
Очи _ 23 стр. Какъ часто ночь, горѣвшая звѣздами
Плѣняла ихъ, торжественна, светла.
48 стр. Тѣни, 47 стр. Былое, 66 стр. Крылья.
ერთი სიტყვით, мечты поэзიи, созданიя исскуство, ან როგორც ბრიუსოვს დაურქმევია თავის უკანასკნელ ლექსისთვის „Сны человечества“. რა მშვენიერია: сны человечества! ხომ არ გინახავს უაილდის მეგობარი, რობერტ როსსი, მოსკოვში იყო შემოდგომაზე. ეწერა კიდევ გაზეთებში (განათლებაში ფეხი უდგიაო). ვერხარნი აპირებს ჩამოსვლას, ლორან ტაიადი და კიდევ… არ მახსოვს. ბალმონტის Океанიя–ზე ხომ არ ყოფილხარ ან მერეჟკოვსკის Тайна Некрасова–ზე _ ახლა Сологуб–მა Искус. наших дней წაიკითხა. ოხ, ოხ… страннымъ кажется мнѣ, მარა რას ვიზამ. Незлобивая Орлеанская Дѣва, худож. Тьмы, Своб. тенор.
ჭიჭიკო? თუ გიყვარდე, ისე მომწერე ყველაფერი, чтобы я чувствовал весь трепет этой жизни… თუ თქვენი და შენი ცხოვრება მანდ трепетъ жизни бѣдной… ჩემი _ это сплошное цведанство, покушенიе уже не съ негодными средствами, а надъ негодн. объектомъ. მივალ საღამოს ბულვართან, იმერეთში Солнце Росс. და ან Театр. газета–ს წამოვიღებ _ თუ არის წარმოდგენა _ ან რადიუმი _ გათავდა. მართლა, ჭიჭიკო, ეს კუზმინის ლექსი იცი: საღაცა იყო Аргусъ (пинкертоновск. журн.) დახატული ქალი (Столетник. ქალი, გახსოვს?) და ძირს ეწერა _ ოჰ _ ქალი იყო თეატრალურ კორიდორში და უკან ვითომ პოეტი უნდა ყოფილიყო. ერთი სიტყვით:
Кто не мечталъ, кому не снится
Какъ въ театральный коридор
Она выходитъ, что царица,
Поднявъ спокойно ясный взоръ.
Отливъ шелковъ, мужской проборъ,
Блеснетъ и меркнетъ эполета, _
И долго въ памяти поэта
Живъ театральный корридоръ.
უსათუოთ ამ ლექსის შთაბეჭდილება მომწერე. ხომ დიდებულია…
всѣ звѣзди… [стяги] Лафайета и пламя Мирабо… გახსოვს?
მე ვბოდავდი ამ ლექსებით, ისე მომწონდა.
Отливъ шелковъ, мужской проборъ,
Блеститъ и меркнетъ эполета…
რას ამბობ _ и жизнь сокрыл в душѣ унылой,
იმასავითაა _ тенор поетъ, поетъ…
(ეს ლექსი არაა _ ისე რაღაცა)…
Не могу не коснуться еще великихъ тѣней, хотя бы упомянуть, как среди великих упомянаютъ о Козлове, Полежаеве… Цомайя _ вот несомненный лирик кот. Акакй посвятил ноктюрн. `ცომაია ხომ არ გინახავს~ _ Ноктюрн ему.
გავიცანი შემთხვევით ჭიპუტია: ლიტერატურა იყო… (იცი _ ნოტებით წერა რომ ვიცოდე, თორემ როგორ გამოვხატო: ლიტერატურა იცი… Мне кажется он играет под сурдинку _ არა? ახლა ხარკოვში გადავდივარ _ ადესის ჰაერი არ მომწონსო… ლადო, ლადო… как Ладо никто не воплотил этого в [текстѣ] (не „сурдинку“, а мелочи. Ладо _ как Батрал _ великий изъ „мелочистовъ“).
О, Ладо, я мог бы сыграть целую симфонию, спеть песню, написать легенду _ я полонъ им, но о нем нужно писать _ об одном монографию и потому я молчу.
Адрес: Кутаисъ, Старо–Лагерная, д. 11.
Алексѣю Ил. Арсенишвили (ყველა აქ ვართ. მუდმივი ადრესი).
