სონეტი – Blue Horns

ავტორი : რაჟდენ გვეტაძე

თარიღი : თებერვალი, 1918

ადგილი :

საცავი :

გამოცემა : ჟურნალი „აისი“, , №1

მიმოწერა, პირადი წერილები

სონეტი

მამია ფაზელს

 

მე, მიყვარს ღამე – დაურღვეველ მყუდროობაში,

და გაცრეცილი, სევდიანი ღიმილი მთვარის, –

ვით მწუხარება ქარვისფერი ლამაზი მკვდარის,

და, ყვავილები სასაფლაოს ყრუ დღეობაში.

როს მნათობთ ნისლი ჩაიბნევა მთის ხეობაში,

და, ამთავრდება სიამაყე ძველი საყდარის, –

ამ დროს ხმა მესმის მამიასი, უცხო სადარის,

და, ვამჩნევ ლანდსა, დაფიქრებულს მარტოობაში.

 

ის, ხან საზარლათ, დემონივით გადიხითხითებს,

ხან-კი – მწუხარე ლოცვებათ ჰქმნის თვის ყრმობის მითებს.

ხან აგონდება მარიამი, ხან კახაბერი –

 

და ატირდება, ვით ლოცვის დროს – ურწმუნო ბერი;

ხან წყევათა ჰქმნის ბედისადმი მიძღვნილ ნაზ-ოდებს,

და ჩონჩხათ ქმნილი – შუაღამემდის უსიტყვოთ გოდებს.