მუდამ ერთათ ვართ განუყრელათ, დაუცილებლათ, –
საბრალო მუნჯო, ჩემო ლანდო, მორთულო თალხით;
ჩემი აქ ყოფნა გაგიხდება შენც სანანებლათ:
აქ არვინ ხარობს ჩემ შეხვედრით და ჩემი ნახვით.
ცბიერობ მარად, გსურს, გაიგო ჩემი წამება:
გინდა, მიამბო ქვების სევდა, სურნელი დილის.
იტანჯი მალვით და გაშინებს შენც დაღამება;
ჰკანკალებ ჩუმათ, როს გაიარს ლანდი სიკვდილის.
როდესაც დაღლილს აღარსად მაქვს გზა წასასვლელი,
და ვეღარ შევსძლებ გამოუცნობ შიშის ატანას,
გავრბივარ შენგან: მეჩვენები ჯალათი, მკვლელი,
და თრთოლვით ველი, რომ ბეჭებში დამარტყამ დანას.
მაშინ ეს ქუჩაც ფეხს აიდგამს, გამოიქცევა,
შავი სახლები დასაჭერათ მიწვდიან ხელებს;
ავ მოჩვენებათ ეს ქალაქი გადაიქცევა,
გამომაკიდებს მთვარეულებს და თავის მკვლელებს.
ვიცი, რომ ვიართ კიდევ დიდხანს ჩვენ ქვეყანაზე.
უნიჭო პჲესის – ამ სიცოცხლის ორი მასხარა,
ქუჩის ძაღლები გვიტირებენ ხელის გახსნაზე,
რომ ჩვენ არასდროს არ ვყოფილვართ აქ ღვთის ამარად.