ვიცი მხარე ჯადოსნური, ვნახე სიზმრის გაცხადებით,
ვერ შეისმენთ, მიწიერნო.
ცრემლით ნაშვნო, ვერ მისწვდებით.
მუნ შაირობს სული ჩემი აგზნებული ცისკრის ხმებით
და თქვენ, ყმანო სამარისა, მიწაზედან როცა ჰკვდებით,
სამუდამო სამშობლოსა ხომ აროდეს ელოდებით?..
მე კი, ვიცი მხარე წყნარი,
ჩემგან არის შენათხზული,
თქვენი სევდით დაქანცული
მიისწრაფის იქით სული.
იქ ლაჟვარდიც არის ნაზი, და სათუთი ვით პეპელა,
იქ, სიმშვიდეს აცისკროვნებს
შვიდად შლილი ცისარტყელა.
იქ ოცნებაც არის ამო და
ყვავილიც არა სჭკნების,
იოცნებე იმ კოცნაზე, რომელიც არ გაცივდების,
იოცნებე სიმღერაზე – ბაღჩას ნამად დაადნების –
მხარე მეფურ დუმილისა და სამშობლო უკვდავების.
ჩამავალ მზეს როს უცქერი, დამეხსენით, მიწის ხმებო,
მსურს, გაღეღილ ზამბახებთან
უხილავზე ვიოცნებო…
მსურს, ოცნება იყოს წყნარი, და ფიქრებიც იყოს ნაზი,
მსურს, ვარსკვლავად იქცეს სიტყვა,
ეტრატზედან დანახაზი…
მსურს, მიგიწვდე საიდუმლოს, ღამის ეტლით ვინ დაფრინავს,
ხან ცეცხლს ანთებს ფერადნაირს
და ხან ცელიც ხელთ უბზინავს.
ხან ყვავილებს აყვავილებს თავის მეფურ გულისთქმისთვის,
ხან ჩააჭკნობს საბრალისად, ნეტავ, რადა, ნეტავ, რისთვის?!.
აქ არა ხარ, შე გიჟმაჟო, აქ არ ჰსუფევ, ძალთა ძალო,
აქ მსურს, ბავშურს შენს ყიჟინას
თუ როგორმე დავემალო.
აქ ეს მხარე მშვენიერობს უკვდავების ძალთა გამო,
აქ სამშობლო სულისაა, საუკუნო, სამუდამო…
როს იკმევა ლოცვა ჩემი, აქ მოისმენთ სიტყვას მეფურს
და ვინ შევა გაშლილ კარავს, ვინ მიაგნებს ამ საფეხურს?..
როს ისმოდის გედის ჰანგი, სულში ჩადგა გაზაფხული.
შევიმოსე გვირგვინებით, ვით ჭაბუკი მეფის წული!
ავეგზნე და ცეცხლად ვიქეც –
მერანზედან შფოთავს სული
და მოვფრინავ ხელში რახტით, ბრძოლის ჟინით ფერ-წასული:
აქ შევქმენი მდუმარება, აქვე მინდა ვიგვირგვინო,
გზა მიეცით ჭაბუკს მეფეს!
მიაგებეთ თასით ღვინო!
დაამზადეთ პორფირები, დაამზადეთ ფარჩეული,
ბისონი და ალმასები ქურუმთაგან დარჩეული.
იზეიმეთ!
და სიცოცხლევ, ამას იქით უნდა სჩქეფო,
სულს სამშობლო აწ უნახავს,
უპოვია სულს სამეფო!..
გ. ლეონიძე
ჟურნალი „საფირონი“, 1916, №1