(შესავალი)
უნდა გავტეხო ახალი ახო
ახალ სიტყვების დასაფანტავად,
უნდა იმისი წამალი ვნახო,
რამაც ხანდახან დამაზანტავა.
ახალი ფერით, ნაღდი საღებით
დავატრიალო სიტყვა ახალი,
მომავალისთვის ხელშესახები
და ათრთოლებით შესანახავი.
აქ არ იქნება მთვარის დიდება
და ვერც კვნესაზე რამეს მოძებნი.
იწყო ზანზარი ძველმა ხიდებმა
და ჩათახსირდნენ მათი ბოძები.
და როგორც არნადს70 აუწმენდია
კალო მხურვალე ბზის და პურისა,
ცარიელია, ისე კენტია,
გადაქცეული მშრალ საჭურისად;
წარსულზე ფიქრი, ცრემლები, ოხვრა,
ამოგდებული გაგონებიდან,
და შთაგონება, წასული ოხრად,
წარსულ დღეებთან ჩაკონებითა…
ყავახანებში, დუქანში, შხამში,
კვამლში, რეტიან ქალების წრეში,
მოხვდა, ჩავარდა პოეტი-ბავში,
ნაზი, ვით დილით გალობა შაშვის,
და ჩქარი, როგორც ზაფხულის თქეში.
მას თითქოს ზურგში ლურსმანი ესო,
როცა ეკვროდა გალეშილ დიაცს,
ეზმანებოდა სოფლური ეზო
და მკერდის წვერზე მისული ტყვიაც.
დამყნილი იყო სარდაფის სკამზე
და ლექსებს დუქნის ტალახში სვრიდა;
და აგინებდა საკუთარ გამზრდელს
ამოგდებული სიმშვიდის წრიდან.
და გატყდა კაცი: არ ჰქონდა საღად
არც ერთი კუნთი საკუთარ ხორცის,
ამ დროს კი გარეთ ისმოდა რაღაც,
რაც ჰგავდა ახალ ცხოვრების ქორწილს.
ამ დროს კი გარეთ, შორიდან შორით,
ბრძოლისთვის ჯარი ჩადგა ძმურადა.
პოეტის გულში ჩამდგარი შმორი
ამ გამარჯვების ხმებსაც ხურავდა.
და იმის შემდეგ პოეტი დაძრწის
და ყურში ყოველ წუთში უწივის,
რომ ქვეყნად გაჩნდა ახალი კაცი,
და გუთნისდედა რევოლუციის.
მან გამოზარდა მრავალი მეხრე,
რომელიც გუთანს მოეკიდება;
მისმა სიტყვებმა ფსკერამდე შეხრეს
დამპალი ქვეყნის ავლა-დიდება.
ამ მეხრეებში ვირჩიე ერთი,
ვწირავ ანთებულ ბრძოლის სტრიქონებს;
აშკარად ვიცი, რასაც მე ვწერდი,
ლექსი უკეთესს გამოიგონებს.
მივმართავ იმათ, ვინც ახლა მძმობენ;
და სამუდამოდ არიან დროსთან,
შემოუნგრიონ თამამად ღობე,
შემოქმედების პატარა ბოსტანს.
იჭვს იჭვი უნდა, აწეულ წარბის
ქვეშ, ბევრი კარგი დასანახია,
გამოვიტანოთ რაც სისხლში დარბის,
და რამაც ძველი რიდე დახია.
მან კი, ბრძოლებში ნაცადმა კაცმა,
მკერდდაფატრულმა ტყვიების ეკლით,
მიიღოს ჩემგან ბრინჯაოს ნაცვლად
სიტყვების ბწკარით დადგმული ძეგლი.