ალი არსენიშვილს – Blue Horns

ავტორი : პაოლო იაშვილი

თარიღი : 04.1918

ადგილი : აწყური

საცავი :

გამოცემა :

პოეზია, შემოქმედება

ალი არსენიშვილს

ვაგონი ცხენებით. ხუთი გუსარი.

აწყურისაკენ. აპრილი. 1918 წელი

 

გაცოცხლდა შენი უცნაურობა,

გადაქცეულო მარჯნების ხვავად;

და რჩება ჩვენი მოგზაურობა

სიკვდილის დღისთვის შესანახავად.

ჰფანტავდა კვამლსა მატარებელი,

აყვავებული ტყემლის რტოებად;

შენი სიტყვები უდარებელი

უკან მისდევდა ქარს ლევკოებად.

და ტოგამოხსნილს მაინც დაგშვენდა

შენ რეტიანი ლექსით ბარბაცი;

და მოდიოდი, ძვირფასო, ჩვენთან,

ვით ლოენგრინი და ჯარისკაცი.

ჩვენ ძირს გვეფინა გამხმარი თივა

და გვინათებდნენ თავს გვირგვინები;

გვეზმანებოდა ლედი გოდივა

ქრისტეს მოახლით შენაგინები.

უღელტეხილზე მაშინ დაბინდდა,

მზე დაიმალა, როგორც ყაჩაღი,

ჩვენ აფთიაქმა მძინარ დაბიდან

გამოგვატანა ბოდლერის ბაღი.

მრავალ წარსულით, მთვრალი `მერეთი~

გარს გვეხვეოდა ლექსი ხროებად,

გვეჩვენებოდა ეს იმერეთი

არაბულ ზღაპრის დაბოლოებად.

თითქოს უეცრად შენ გაგარეტა,

ნერონის ხმებმა ცეცხლიან ქარში;

თითქოს ორღანომ ხმა გაიმეტა

კათოლიკების წმინდა ტაძარში;

თითქოს ამალით შეგვხვდა ყეენი,

ან იგერებდი შენ მზის ნატეხებს

და ან თვით იდა რუბინშტეენი

გაბანიებდა დაღალულ ფეხებს.

უცბად იროდის გამოჩნდა ტახტი

და სალომეას მოგესმა ფიცი –

მერე უეცარ მოწამეთ გახდი

როგორ კვდებოდა დანიის პრინცი.

უკანასკნელად გაჩნდა ბრომელი

მწვანე ცილინდრით, თვალ ნისლიანი,

შევხვდით სამება დაუდგრომელი

ალი, პაოლო და ტიციანი.